حدیث | فرستادۀ طلحه و زبیر نزد امیرالمومنین(ع) که مجذوب حضرت شد و در رکاب حضرت شهید شد
متن روایت
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: بَعَثَ طَلْحَةُ وَ الزُّبَیْرُ رَجُلًا مِنْ عَبْدِ الْقَیْسِ یُقَالُ لَهُ خِدَاشٌ، إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ قَالا لَهُ:
إِنَّا نَبْعَثُکَ إِلَى رَجُلٍ طَالَ مَا کُنَّا نَعْرِفُهُ وَ أَهْلَ بَیْتِهِ بِالسِّحْرِ وَ الْکِهَانَةِ. وَ أَنْتَ أَوْثَقُ مَنْ بِحَضْرَتِنَا مِنْ أَنْفُسِنَا مِنْ أَنْ تَمْتَنِعَ مِنْ ذَلِکَ وَ أَنْ تُحَاجَّهُ لَنَا حَتَّى تَقِفَهُ عَلَى أَمْرٍ مَعْلُومٍ. وَ اعْلَمْ أَنَّهُ أَعْظَمُ النَّاسِ دَعْوَى، فَلَا یَکْسِرَنَّکَ ذَلِکَ عَنْهُ. وَ مِنَ الْأَبْوَابِ الَّتِی یَخْدَعُ النَّاسَ بِهَا الطَّعَامُ وَ الشَّرَابُ وَ الْعَسَلُ وَ الدُّهْنُ وَ أَنْ یُخَالِیَ الرَّجُلَ، فَلَا تَأْکُلْ لَهُ طَعَاماً وَ لَا تَشْرَبْ لَهُ شَرَاباً وَ لَا تَمَسَّ لَهُ عَسَلًا وَ لَا دُهْناً وَ لَا تَخْلُ مَعَهُ وَ احْذَرْ هَذَا کُلَّهُ مِنْهُ وَ انْطَلِقْ عَلَى بَرَکَةِ اللَّهِ. فَإِذَا رَأَیْتَهُ فَاقْرَأْ آیَةَ السُّخْرَةِ، وَ تَعَوَّذْ بِاللَّهِ مِنْ کَیْدِهِ وَ کَیْدِ الشَّیْطَانِ. فَإِذَا جَلَسْتَ إِلَیْهِ فَلَا تُمَکِّنْهُ مِنْ بَصَرِکَ کُلِّهِ وَ لَا تَسْتَأْنِسْ بِهِ، ثُمَّ قُلْ لَهُ:
إِنَّ أَخَوَیْکَ فِی الدِّینِ وَ ابْنَیْ عَمِّکَ فِی الْقَرَابَةِ یُنَاشِدَانِکَ الْقَطِیعَةَ وَ یَقُولَانِ لَکَ: أَمَا تَعْلَمُ أَنَّا تَرَکْنَا النَّاسَ لَکَ وَ خَالَفْنَا عَشَائِرَنَا فِیکَ مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مُحَمَّداً ص؟ فَلَمَّا نِلْتَ أَدْنَى مَنَالٍ ضَیَّعْتَ حُرْمَتَنَا وَ قَطَعْتَ رَجَاءَنَا. ثُمَّ قَدْ رَأَیْتَ أَفْعَالَنَا فِیکَ وَ قُدْرَتَنَا عَلَى النَّأْیِ عَنْکَ وَ سَعَةَ الْبِلَادِ دُونَکَ وَ أَنَّ مَنْ کَانَ یَصْرِفُکَ عَنَّا وَ عَنْ صِلَتِنَا کَانَ أَقَلَّ لَکَ نَفْعاً وَ أَضْعَفَ عَنْکَ دَفْعاً مِنَّا وَ قَدْ وَضَحَ الصُّبْحُ لِذِی عَیْنَیْنِ، وَ قَدْ بَلَغَنَا عَنْکَ انْتِهَاکٌ لَنَا وَ دُعَاءٌ عَلَیْنَا، فَمَا الَّذِی یَحْمِلُکَ عَلَى ذَلِکَ؟ فَقَدْ کُنَّا نَرَى أَنَّکَ أَشْجَعُ فُرْسَانِ الْعَرَبِ. أَتَتَّخِذُ اللَّعْنَ لَنَا دِیناً وَ تَرَى أَنَّ ذَلِکَ یَکْسِرُنَا عَنْکَ؟
فَلَمَّا أَتَى «خِدَاشٌ» أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع صَنَعَ مَا أَمَرَاهُ. فَلَمَّا نَظَرَ إِلَیْهِ عَلِیٌّ ع وَ هُوَ یُنَاجِی نَفْسَهُ ضَحِکَ وَ قَالَ:
هَاهُنَا یَا أَخَا عَبْدِ قَیْسٍ.
وَ أَشَارَ لَهُ إِلَى مَجْلِسٍ قَرِیبٍ مِنْهُ، فَقَالَ:
مَا أَوْسَعَ الْمَکَانَ أُرِیدُ أَنْ أُؤَدِّیَ إِلَیْکَ رِسَالَةً.
قَالَ: بَلْ تَطْعَمُ وَ تَشْرَبُ وَ تَحُلُّ ثِیَابَکَ وَ تَدَّهِنُ ثُمَّ تُؤَدِّی رِسَالَتَکَ، قُمْ یَا قَنْبَرُ فَأَنْزِلْهُ.
قَالَ: مَا بِی إِلَى شَیْءٍ مِمَّا ذَکَرْتَ حَاجَةٌ.
قَالَ ع: فَأَخْلُو بِکَ.
قَالَ: کُلُّ سِرٍّ لِی عَلَانِیَةٌ.
قَالَ ع: فَأَنْشُدُکَ بِاللَّهِ الَّذِی هُوَ أَقْرَبُ إِلَیْکَ مِنْ نَفْسِکَ الْحَائِلِ بَیْنَکَ وَ بَیْنَ قَلْبِکَ، الَّذِی یَعْلَمُ خائِنَةَ الْأَعْیُنِ وَ ما تُخْفِی الصُّدُورُ، أَتَقَدَّمَ إِلَیْکَ الزُّبَیْرُ بِمَا عَرَضْتُ عَلَیْکَ؟
قَالَ: اللَّهُمَّ نَعَمْ.
قَالَ ع: لَوْ کَتَمْتَ بَعْدَ مَا سَأَلْتُکَ مَا ارْتَدَّ إِلَیْکَ طَرْفُکَ، فَأَنْشُدُکَ اللَّهَ هَلْ عَلَّمَکَ کَلَاماً تَقُولُهُ إِذَا أَتَیْتَنِی؟
قَالَ: اللَّهُمَّ نَعَمْ.
قَالَ عَلِیٌّ ع: آیَةَ السُّخْرَةِ؟
قَالَ: نَعَمْ.
قَالَ ع: فَاقْرَأْهَا.
فَقَرَأَهَا وَ جَعَلَ عَلِیٌّ ع یُکَرِّرُهَا وَ یُرَدِّدُهَا وَ یَفْتَحُ عَلَیْهِ إِذَا أَخْطَأَ حَتَّى إِذَا قَرَأَهَا سَبْعِینَ مَرَّةً.
قَالَ الرَّجُلُ: مَا یَرَى أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع أَمْرَهُ بِتَرَدُّدِهَا سَبْعِینَ مَرَّةً؟
ثُمَّ قَالَ ع لَهُ: أَتَجِدُ قَلْبَکَ اطْمَأَنَّ؟
قَالَ: إِی وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ.
قَالَ ع: فَمَا قَالا لَکَ؟
فَأَخْبَرَهُ.
فَقَالَ ع: قُلْ لَهُمَا: کَفَى بِمَنْطِقِکُمَا حُجَّةً عَلَیْکُمَا وَ لَکِنَّ اللَّهَ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ، زَعَمْتُمَا أَنَّکُمَا أَخَوَایَ فِی الدِّینِ وَ ابْنَا عَمِّی فِی النَّسَبِ، فَأَمَّا النَّسَبُ فَلَا أُنْکِرُهُ وَ إِنْ کَانَ النَّسَبُ مَقْطُوعاً إِلَّا مَا وَصَلَهُ اللَّهُ بِالْإِسْلَامِ؛ وَ أَمَّا قَوْلُکُمَا إِنَّکُمَا أَخَوَایَ فِی الدِّینِ، فَإِنْ کُنْتُمَا صَادِقَیْنِ فَقَدْ فَارَقْتُمَا کِتَابَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ عَصَیْتُمَا أَمْرَهُ بِأَفْعَالِکُمَا فِی أَخِیکُمَا فِی الدِّینِ، وَ إِلَّا فَقَدْ کَذَبْتُمَا وَ افْتَرَیْتُمَا بِادِّعَائِکُمَا أَنَّکُمَا أَخَوَایَ فِی الدِّینِ.
وَ أَمَّا مُفَارَقَتُکُمَا النَّاسَ مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ مُحَمَّداً ص، فَإِنْ کُنْتُمَا فَارَقْتُمَاهُمْ بِحَقٍّ فَقَدْ نَقَضْتُمَا ذَلِکَ الْحَقَّ بِفِرَاقِکُمَا إِیَّایَ أَخِیراً، وَ إِنْ فَارَقْتُمَاهُمْ بِبَاطِلٍ فَقَدْ وَقَعَ إِثْمُ ذَلِکَ الْبَاطِلِ عَلَیْکُمَا مَعَ الْحَدَثِ الَّذِی أَحْدَثْتُمَا، مَعَ أَنَّ صَفْقَتَکُمَا بِمُفَارَقَتِکُمَا النَّاسَ لَمْ تَکُنْ إِلَّا لِطَمَعِ الدُّنْیَا.
زَعَمْتُمَا وَ ذَلِکَ قَوْلُکُمَا: فَقَطَعْتَ رَجَاءَنَا، لَا تَعِیبَانِ بِحَمْدِ اللَّهِ مِنْ دِینِی شَیْئاً.
وَ أَمَّا الَّذِی صَرَفَنِی عَنْ صِلَتِکُمَا، فَالَّذِی صَرَفَکُمَا عَنِ الْحَقِّ وَ حَمَلَکُمَا عَلَى خَلْعِهِ مِنْ رِقَابِکُمَا کَمَا یَخْلَعُ الْحَرُونُ لِجَامَهُ وَ هُوَ اللَّهُ رَبِّی لَا أُشْرِکُ بِهِ شَیْئاً، فَلَا تَقُولَا: أَقَلَّ نَفْعاً وَ أَضْعَفَ دَفْعاً فَتَسْتَحِقَّا اسْمَ الشِّرْکِ مَعَ النِّفَاقِ.
وَ أَمَّا قَوْلُکُمَا إِنِّی أَشْجَعُ فُرْسَانِ الْعَرَبِ وَ هَرْبُکُمَا مِنْ لَعْنِی وَ دُعَائِی، فَإِنَّ لِکُلِّ مَوْقِفٍ عَمَلًا إِذَا اخْتَلَفَتِ الْأَسِنَّةُ وَ مَاجَتْ لُبُودُ الْخَیْلِ وَ مَلَأَ سَحْرَاکُمَا أَجْوَافَکُمَا، فَثَمَّ یَکْفِینِیَ اللَّهُ بِکَمَالِ الْقَلْبِ.
وَ أَمَّا إِذَا أَبَیْتُمَا بِأَنِّی أَدْعُو اللَّهَ فَلَا تَجْزَعَا مِنْ أَنْ یَدْعُوَ عَلَیْکُمَا رَجُلٌ سَاحِرٌ مِنْ قَوْمٍ سَحَرَةٍ زَعَمْتُمَا، اللَّهُمَّ أَقْعِصِ الزُّبَیْرَ بِشَرِّ قِتْلَةٍ وَ اسْفِکْ دَمَهُ عَلَى ضَلَالَةٍ، وَ عَرِّفْ طَلْحَةَ الْمَذَلَّةَ وَ ادَّخِرْ لَهُمَا فِی الْآخِرَةِ شَرّاً مِنْ ذَلِکَ، إِنْ کَانَا ظَلَمَانِی وَ افْتَرَیَا عَلَیَّ وَ کَتَمَا شَهَادَتَهُمَا وَ عَصَیَاکَ وَ عَصَیَا رَسُولَکَ فِیَّ، قُلْ: آمِینَ.
قَالَ خِدَاشٌ: آمِینَ. ثُمَّ قَالَ خِدَاشٌ لِنَفْسِهِ: وَ اللَّهِ مَا رَأَیْتُ لِحْیَةً قَطُّ أَبْیَنَ خَطَأً مِنْکَ، حَامِلَ حُجَّةٍ یَنْقُضُ بَعْضُهَا بَعْضاً، لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهَا مِسَاکاً، أَنَا أَبْرَأُ إِلَى اللَّهِ مِنْهُمَا.
قَالَ عَلِیٌّ ع: ارْجِعْ إِلَیْهِمَا وَ أَعْلِمْهُمَا مَا قُلْتُ.
قَالَ: لَا وَ اللَّهِ حَتَّى تَسْأَلَ اللَّهَ أَنْ یَرُدَّنِی إِلَیْکَ عَاجِلًا وَ أَنْ یُوَفِّقَنِی لِرِضَاهُ فِیکَ.
فَفَعَلَ، فَلَمْ یَلْبَثْ أَنِ انْصَرَفَ وَ قُتِلَ مَعَهُ یَوْمَ الْجَمَلِ رَحِمَهُ اللَّهُ.
لغات و عبارات مشکل
طَالَ مَا کُنَّا نَعْرِفُهُ وَ أَهْلَ بَیْتِهِ بِالسِّحْرِ وَ الْکِهَانَةِ: مدت زیادی است که ما او و خاندانش را به سحر و پیشگویی می‌شناسیم
أَنْ تَمْتَنِعَ مِنْ ذَلِکَ: اینکه خودت را از سحر او محفوظ بداری
فَلَا یَکْسِرَنَّکَ ذَلِکَ عَنْهُ: این ادعای بزرگ او تو را نشکند و خرد نکند
أَنْ یُخَالِیَ الرَّجُلَ: اینکه خلوت کنی با او [محرمانه با او سخن بگویی]
فَلَا تُمَکِّنْهُ مِنْ بَصَرِکَ کُلِّهِ: تمام نگاهت را به او متوجه نکن [در چشمهایش خیره نشو]
یُنَاشِدَانِکَ الْقَطِیعَةَ: به قطع رحم سوگند می‌دهند [کنایه از اینکه قطع رحم نکن]
مَنَالٍ: چیزی که سخت به دست می‌آید [کنایه از جایگاه خلافت]
ثُمَّ قَدْ رَأَیْتَ أَفْعَالَنَا فِیکَ وَ قُدْرَتَنَا عَلَى النَّأْیِ عَنْکَ وَ سَعَةَ الْبِلَادِ دُونَکَ: سپس با وجود دورى ما از تو و وسعت شهرهاى نزد تو، کردار و قدرت ما را نسبت بخود مشاهده کردى
قَدْ بَلَغَنَا عَنْکَ انْتِهَاکٌ لَنَا وَ دُعَاءٌ عَلَیْنَا: به ما خبر رسیده که ما را هتک حرمت و نفرین کردهاى
أَتَتَّخِذُ اللَّعْنَ لَنَا دِیناً وَ تَرَى أَنَّ ذَلِکَ یَکْسِرُنَا عَنْکَ؟: آیا نفرین بر ما را عادت خود قرار دادهاى و گمان میکنى این کار ما را در برابر تو شکست میدهد؟
أَتَقَدَّمَ إِلَیْکَ الزُّبَیْرُ بِمَا عَرَضْتُ عَلَیْکَ؟: آیا زبیر درباره این تعارفاتی که به تو کردم سفارش کرده بود؟
لَوْ کَتَمْتَ بَعْدَ مَا سَأَلْتُکَ مَا ارْتَدَّ إِلَیْکَ طَرْفُکَ: اگر بعد از سوالی که از تو کردم کتمان می‌کردى چشم بر هم نمی‌گذاشتى [هلاک میشدى]
مُفَارَقَتُکُمَا النَّاسَ مُنْذُ قَبَضَ اللَّهُ مُحَمَّداً ص: جدایی شما از مردم از زمانی که پیامبر ص رحلت فرموده
مَعَ الْحَدَثِ الَّذِی أَحْدَثْتُمَا: علاوه بر این کار تازه‌ای که کردید [و با من مخالفت کردید]
صَفْقَتَکُمَا: بیعت شما
لَا تَعِیبَانِ بِحَمْدِ اللَّهِ مِنْ دِینِی شَیْئاً: بحمد اللّه عیب بر دین من نگرفتید
کَمَا یَخْلَعُ الْحَرُونُ لِجَامَهُ: چنان که چهارپاى سرکش افسار خود را پاره می‌کند
فَإِنَّ لِکُلِّ مَوْقِفٍ عَمَلًا إِذَا اخْتَلَفَتِ الْأَسِنَّةُ وَ مَاجَتْ لُبُودُ الْخَیْلِ وَ مَلَأَ سَحْرَاکُمَا أَجْوَافَکُمَا: هر مقامى مناسب کارى است، آنگاه که نیزهها از هر سو بیاد و برود و یالهاى اسبان به جنب و جوش بیافتد، و ریه‌های شما (از ترس) در سینه‌هایتان باد کند
أَقْعِصِ: بکش
مَا رَأَیْتُ لِحْیَةً قَطُّ أَبْیَنَ خَطَأً مِنْکَ: ندیدیم صاحب ریشی را که خطایش از تو آشکارتر باشد
لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهَا مِسَاکاً: خدا آن را قابل تمسک و چنگ‌زدن قرار نداده
ترجمه
امام صادق (ع) فرمود: طلحه و زبیر مردى از عبد القیس را به نام خِداش نزد امیر المؤمنین فرستادند براى رساندن پیامى، به او گفتند: ما تو را نزد کسى مىفرستیم که از دیر زمانى او و خاندانش را به سحر و کهانت شناختهایم، تو در میان همه اطرافیان ما از خود ما هم بیشتر مورد اعتماد هستى از این جهت که خود را از جادو و کهانت او نگهدارى و اینکه از طرف ما با او مخاصمه کنى و سخن بگوئى تا به نتیجه معلومی برس. و باید بدانى که ادّعاى او از همه مردم بزرگتر است، مبادا این گزافه گوئى وى تو را خرد کند، یک راهى که مردم را با آن گول مىزند پذیرائى خوبِ او است با خوردنى و نوشیدنى و عسل و روغن و اینکه با شخصی خلوت کند و با او محرمانه سخن بگوید. پس طعامش را نخور و شرابش را میاشام و بعسل و روغنش دست نزن و با او در خلوت منشین، از همه اینها از وى در حذر باش، به یارى خدا برو و چون او را دیدى آیه سخره را تلاوت کن (54 سوره اعراف): و از نیرنگ او و شیطان به خدا پناه جو و چون نزد او نشستى تمام نگاهت را باو متوجه مکن و با او انس مگیر آنگاه به او بگو:
به راستى دو برادر دینى و دو عموزاده خویشاوندى تو، تو را به قطع رحم سوگند مىدهند (تو را به یارى بر ضد قطع رحم دعوت مىکنند) و مىگویند: تو نمیدانى که ما از روزى که خدا عز و جل جان محمد (ص) را گرفت براى تو مردم را رها کردیم و با عشایر خود مخالفت نمودیم، و چون به کمترین مقامى رسیدى احترام ما را گم کردى و امید ما را بریدى و سپس دیدى با تو چه کردیم و چه نیروئى داریم در دورى از تو و پناه به بلاد وسیع در برابر تو، راستى آنها که تو را از ما و پیوند با ما رو گردان می‌کنند، کمتر از ما به تو سود می‌رسانند و سستتر از ما از تو دفاع می‌کنند (ما براى تو از عمار و مانند او مفیدتریم)، صبح روشن براى صاحب دو چشم بینا آشکار شده است (مطلب مانند آفتاب روشن است به ما خبر رسیده که تو هتک احترام ما کردی و ما را نفرین کردهاى، چه امری تو را بر این واداشت؟ ما ترا شجاعترین پهلوانان عرب میدانستیم (و نفرین کار مردم ترسو است) تو نفرین بر ما را کیش و عادت خود قرار دادهئى و گمان میکنى این کار ما را در برابر تو شکست میدهد.
چون خداش نزد امیر المؤمنین ع آمد، آنچه دستورش داده بودند بکار بست، چون على ع او را دید که با خود سخنى آهسته میگوید، (آیه سخره را میخواند) خندید و فرمود: بیا اینجا اى برادر عبد قیس! و اشاره بمکانى نزدیک خود کرد.
خداش گفت: جا وسیع است (همین جا مینشینم) میخواهم پیغامى بشما برسانم.
على ع فرمود: چیزى بخورید و بیاشامید و لباسها را بکنید و روغنى بمالید، سپس پیغام خود را برسانید. قنبر! برخیز و او را منزل بده.
خداش گفت: مرا به آنچه گفتى نیازى نیست.
على ع فرمود: میخواهى با تو در خلوت سخن گویم؟ (تا اگر سخنى محرمانه دارى خجالت نکشى).
خداش گفت: هر رازى نزد من آشکار است (سخن محرمانهئى ندارم)
على ع فرمود: تو را سوگند می‌دهم به آن خدائى که از خودت به تو نزدیکتر است و میان تو و دلت حائل مىشود، همان خدائى که خیانت چشم‌ها و راز سینهها را میداند، آیا زبیر آنچه را من بتو پیشنهاد کردم (از خوردن و آشامیدن و روغن مالیدن و خلوت) بتو سفارش نکرد؟
خداش گفت: بار خدایا، آرى، چنین است.
على ع فرمود: اگر بعد از آنچه از تو خواستم (و تو را به آن خداى عالم سوگند دادم) کتمان می‌کردى چشم بر هم نمی‌گذاشتى (هلاک میشدى) تو را بخدا سوگند می‌دهم آیا او به تو سخنى آموخت که چون نزد من آمدى آن را بخوانى؟
خداش گفت: بخدا، آرى.
على ع فرمود: آیه سخره بود؟
خداش گفت: آرى.
على ع فرمود: آن را بخوان.
سپس او خواند و على ع تکرار و تقریرش می‌کرد و هر جا غلط میخواند، تصحیحش می‌فرمود تا هفتاد بار آن را خواند.
خداش (با خود) گفت: شگفتا، چرا امیر المؤمنین دستور میدهد این آیه هفتاد بار تکرار شود؟
على ع: احساس میکنى که دلت مطمئن شد؟
خداش گفت: آرى، به خدائى که جانم بدست اوست
على ع فرمود: آن دو نفر به تو چه گفتند؟
خداش گزارش خبر را نقل کرد.
على ع فرمود: به آنها بگو: سخن خود شما براى استدلال علیه شما کافیست، ولى خدا گروه ستمکاران را هدایت نمی‌کند. شما گمان می‌کنید که برادر دینى و پسر عموى نسبى من هستید، نسب را منکر نیستم (زیرا مره جد اعلاى هر سه نفر ماست) اگر چه تمام نسب‌ها قطع شده است غیر نسبى را که خدا به وسیله اسلام پیوند داده است، و اما اینکه گفتید: برادر دینى من هستید، اگر راست گوئید، شما با کارهائى که نسبت به برادر دینى خود کردید، با کتاب خداى عز و جل مخالفت نموده و نافرمانیش کردید و اگر راستگو نیستید، با ادعاى برادر دینى من بودن افترائى بسته و دروغى گفتهاید.
و اما مخالفت شما با مردم از روزى که خدا محمد ص را قبض روح نمود، اگر از روى حق با مردم مخالفت کردید (و با من بیعت نمودید) پس با مخالفت با من آن حق را شکستید و باطل کردید و اگر از روى باطل با مردم مخالفت کردید، گناه آن باطل با گناه کار تازهئى که کردید (و با من هم مخالفت ورزیدید) بگردن شماست، علاوه بر اینکه بیعت شما با من در مخالفت با مردم جز براى طمع دنیا نبوده است، شما میگوئید: من امیدتان را قطع کردم و چنین عقیده دارید، خدا را شکر که عیب دینى بر من نگرفتید.
و اما آنچه مرا از پیوند با شما بازداشت همان چیزی است که شما را از حق برگردانید و وادار کرد که طوق بیعت را از گردن خود بیفکنید چنان که چار پاى سرکش افسار خود را پاره می‌کند، تنها خداست پروردگار من و چیزی را شریک او نسازم، شما نگوئید او سودش کمتر و دفاعش سستتر است که سزاوار نام شرک و نفاق میگردید.
و اما اینکه گفتید: من شجاعترین پهلوانان عربم و شما از لعنت و نفرینم گریزانید، بدانید که هر مقامى مناسب کارى است، آنگاه که نیزهها از هر سو بجنبش آید و یالهاى اسبان پریشان شود، و ششهاى شما (از ترس) در درونتان باد کند، آنجاست که خدا مرا با دلى قوى کفایت کند، و اما اگر همین را ناخوش دارید که من شما را نفرین کردهام، نباید بی‌تابى کنید از اینکه بعقیده شما مردى جادوگر و از طایفه جادوگران بر شما نفرین کند.
بار خدایا، اگر طلحه و زبیر به من ستم کردهاند و افترا بستهاند (و نسبت جادوگرى و قتل عثمان بمن دادهاند) و شهادت خود را (نسبت به آنچه از پیغمبر ص در باره من شنیدند) کتمان کردند و نسبت به من از تو و پیغمبرت نافرمانى کردند، زبیر را ببدترین وضعى بکش و خونش را در گمراهیش بریز و طلحه را خوار گردان و در آخرت بدتر از این را براى آنها ذخیره کن، بگو آمین.
خداش گفت: آمین.
سپس خداش با خود می‌گفت: بخدا من هرگز صاحب ریشى ندیدم که خطایش از تو روشنتر باشد، حامل پیام و دلیلى باشد که بعضى بعض دیگرش را نقض کند و خدا جاى درستى براى آن نگذاشته باشد، من بسوى خدا مىگرایم و از آن دو نفر بیزارم.
على ع فرمود: نزد آنها باز گرد و گفتار مرا به آنها برسان، خداش گفت: نه به خدا سوگند، نخواهم رفت، جز اینکه از خدا بخواهى که مرا هر چه زودتر بسوى شما برگرداند و مرا به رضایت خود نسبت به شما موفق دارد، آن حضرت دعا کرد. دیرى نگذشت که خداش برگشت و در جنگ جمل در رکاب آن حضرت کشته شد، خدایش رحمت کند (و هم چنین نفرین آن حضرت در باره آن دو نفر مستجاب شد، زیرا زبیر در آغاز جنگ از معرکه بیرون رفت، مردى تمیمى خود را باو رسانید و او را کشت و طلحه هم در همان آغاز جنگ کشته شد.)
منبع
کافی، ج1، صص343-345
سلام میشه کلیپ صوتی این حدیث را بگذارید
حدیث فرستاده طلحه و زبیر