۰۱/۰۶/۲۱

ابعاد عبادت با عظمت اربعین- ج ۲

پیاده‌روی اربعین یک عبادت است؛ اینجا حسّ عبادت بگیرید/ فرق زیارت حسین با عبادت‌های دیگر این است که شیرینی‌اش از همان اول چشیده می‌شود

شناسنامه:

• زمان: 1401/06/15
• مکان: مسیر نجف به کربلا - موکب امام رضا(ع)، جلسه دوم
• مناسبت: اربعین

علیرضا پناهیان، موکب امام رضا(ع) در مسیر نجف به کربلا:

• زیارت اربعین، پیاده‌روی به سوی حرم امام‌حسین(ع) و این تجمع با شکوه، یک عبادت محسوب می‌شود. در این مسیر، حسّ عبادت به خودتان بگیرید؛ تا می‌شود در این راه، با وضو باشید، تا می‌شود این عبادت را با عبادت‌های دیگر(مثل ذکر و نماز) پررنگ بکنید.

• هرکسی هرچقدر در عبادت، دارایی و توانایی و تجربه دارد و هرچقدر به عبادت معرفت دارد، با خودش به اربعین بیاورد، اینجا بستر بهترین عبادات فراهم است. کسانی هم که در عبادت ضعیف هستند از اربعین حسّ عبادت و ارتباط گرفتن با عبادت ببرند، از اربعین نمازِ خوب و ذکر ببرند.

• اینجا بعضی‌ها نمازخوان شدند. اینجا خیلی از نمازخوان‌ها، نمازخوانِ خوب شدند. اینجا برای اولین بار شما می‌توانید لذت عبادت را بچشید، هرچند سختی داشته باشد. آدم در نماز خواندن که پادرد نمی‌گیرد ولی اینجا احتمالاً پادرد می‌گیرد، منتها این پادرد چقدر شیرین است! این دارد به ما یاد می‌دهد که عبادت اگرچه ممکن است کمی تلخی داشته باشد اما تهِ آن، شیرینی هست.

• ظاهر عبادت، ابتدا از کمی تلخ به نظر می‌رسد و کمی سختی دارد، ولی باطنش شیرین است. منتها این اربعین و پیاده‌روی برای زیات حسین(ع)، یک فرقی با عبادت‌های دیگر دارد و آن‌هم اینکه شیرینی‌اش از همان اول چشیده می‌شود؛ علی‌رغم اینکه سختی دارد.

• در اربعین، یک رازی برای این شیرینی وجود دارد. اینجا یک شفیعی هست به‌نام حسین(ع) که آمده برای ما این عبادت را شیرین کرده است.

• عبادت یعنی چه؟ انسان موجودی وابسته آفریده شده. ببینید وقتی کودک به دنیا می‌آید، چقدر وابستۀ پدر و مادر است؟ همۀ نیازهای مادی و روحی او را باید مادر برطرف کند. وابستگی و نیاز انسان به خدا خیلی بیشتر از وابستگیِ نوزاد به مادر است. منتها وابستگی کودک به مادر، به‌طور طبیعی بیدار است، اما بیدار شدن نیاز ما به خدا، ریاضت می‌خواهد.

• البته وابستگی به خدا، خیلی شیرین‌تر از وابستگی به پدر و مادر است چون وابستگی به خدا اولاً وابستگی به یک قدرت خیلی بزرگ‌تر است و ثانیاً وابستگی به یک مهربانیِ خیلی عمیق‌تر است.

• خیلی از شما، متوجه شده‌اید که نیاز به حسین و زیارت حسین دارید. خوشا به سعادت آنهایی که احساس نیاز به امام‌شان را پیدا کرده‌اند. یا الهی فدای حسین بشویم که این نیاز را در ما بیدار کرده است. خوش به سعادت کسی که این احساس وابستگی به امامش را درک می‌کند. چون امام خلیفة‌الله است.

• مگر انسان به خدا وابسته نیست؟ خُب حسین وجه‌الله است، خلیفةالله، عین‌الله و یدالله است. ولیّ خدا مظهر اسماء الهی است. لذا تو احساس وابستگی به حرم می‌کنی چون وابسته به امامت هستی. الهی احساس نیازتان به امام زمان‌تان بیدار بشود.

• انسان احساس نیاز به یک قدرت مطلق و یک مهربانی مطلق دارد. دلت سنگ می‌شود اگر خبر نداشته باشی که قدرت مطلقی هست که دوستت دارد و عاشق تو است! قساوت قلب و کوردلیِ انسان برای این است که احساس می‌کند کسی او را دوست ندارد.

• امام زمان مثل یک مادر دلسوز و مهربان که نمی‌تواند طفل شیرخوارش را رها کند، یک لحظه هم نمی‌خواهد رهایت کند! نگو «من آلوده و گنهکار هستم» بچۀ شیرخواره هم مدام لباسش را کثیف می‌کند ولی مادرش به‌خاطر آلودگی، او را دور نمی‌اندازد.

• وابستگی ما به خدا چه ربطی به عبادت دارد؟ موجود وابسته گاهی باید با خودِ آن قدرت مطلق، مستقیماً حرف بزند و بگوید که من به تو وابسته هستم. نماز یعنی من اعتراف می‌کنم به تو و به محبت تو و به قدرت تو وابسته‌ام، من سرکش نیستم!

• کسی که می‌خواهد احساس وابستگی به خدا و نیاز به عبادت در او بیدار بشود چه‌کار کند؟ زیاد به کربلا بیاید! هرسال اربعین بیاید. کم‌کم امام‌حسین(ع) با دلت این‌قدر بازی می‌کند که دلت را بیدار کند. کم‌کم می‌بردت درِ خانۀ خدا. کم‌کم نمازخوانِ خوب می‌شوی.