۹۳/۱۲/۰۶

مستندات | آیت الله بهجت | آیا درست است در حالی‌که شیعیان در معرض نابودی هستند بنشینیم و در مستحبات بحث و تامل کنیم؟

شناسنامه

• عنوان: دعا برای ابتلائات مسلمانان
• منبع: کتاب در محضر بهجت، ج2، ص329، نکتۀ 1125

آیا درست است در حالی‌که شیعیان در معرض حمله هستند و به نابودی کشانده می‌شوند، در مستحبات تأمل کنیم که آیا مثلاً حضرت صادق(ع) در دعای هر روز و بعد از هر فریضه ماه رجب: «یا مَن أرجوه لکلّ خَیرٍ» از اول دعا، انگشت سبابه خود را حرکت می‌داد، یا فقط در هنگام گفتن جمله «یا ذَا الجَلال وَ الإکرام»، با اینکه «یَلوذُ بِسَبّابته الیُمنی»؛ (با انگشت سبابۀ دست راست اظهار تضرع و مسکنت می‌نمود) قید دعا نیست بلکه امر راجحی است که در تمام ادعیه می‌شود انجام داد. آیا نباید ناراحت باشیم و دعا کنیم و فرج مسلمانان را بخواهیم. هنگامی که یک خلخال از پای ذمیّه‌ای بیرون آوردند، حضرت امیر(ع) فرمود: «فَلَوْ اَنَّ امْرَءاً مُسْلِماً ماتَ مِنْ بَعْدِ هذا اَسَفاً ما کانَ بِهِ مَلُوماً،» اگر شخص مسلمانی از شدت ناراحتی بر این ماجرا جان دهد، به هیچ‌وجه سزاوار ملامت و سرزنش نیست. یعنی اگر بمیرد، جا دارد!