۹۲/۰۲/۰۷

صوت | ولایت و عدالت، تلازم یا تقدم

شناسنامه:

زمان: فاطمیه 90
مکان: هیئت محبین اهل بیت قم
تعداد: 4 جلسه
کلیپ صوتی: شما پیشنهاد دهید
خلاصه صوتی: شما پیشنهاد دهید

معرفی:

رعایت اولویت در بسیاری از امور مهم است به حدی که گاهی عدم رعایت اولویت کار درست و حق به نادرست و باطل تبدیل می‌شود.بین دو مفهوم کلیدی عدالت و ولایت هم اولویت وجود دارد و حتی اولیت یعنی بدون ولایت عدالت به نتیجه نمی‌رسد و اساساً عدالت مستقر نمی‌شود.

درک شیرینیِ عدالت آسان و فراگیر است. باید حداکثر ولایت در جامعه تحقق پیدا کند زیرا بدون ولایت، ظلم و بی‌عدالتی به‌طور مضاعف اتفاق می‌افتد و تنها با استقرار ولایت کامل عدالت تداوم می‌یابد. باید مراقب بود تا جذب شیرینی عدالت در برابر ولایت نشویم. عدالت فقط مبنی بر ولایت همه‌جانبه، خالص، متعادل و... است در صورتی‌که عدالت منهای ولایت یا به سمت افراط می‌رود یا به سوی تفریط.

یکی از دلایل تأکید بر اولویت ولایت مسألۀ سر و سامان به جامعه و امکان اجرای عدالت با تثبیت ولایت است. لذا عدالت هرچند خود یک ارزش است اما چون ولایت ارزش بالاتر و برتری است گاهی لازم است عدالت فدای ولایت شود. در سیرۀ معصومین دیده شده است در مکان مقتضی برای تثبیت حکومت و ولایت از عدالت و سخن حق صرف‌نظر شده است تا پایه‌های ولایت در جامعه سست نشود.

عدالت‌زدگی افراطی برای جامعه بسیار مضر است همین امر سه جنگ علیه امیرالمؤمنین به راه انداخت در زمانۀ ما نیز در سال‌های اخیر داعیۀ عدالت‌طلبی و اجرای عدالت فتنه‌هایی را به راه انداخته عده‌ای را در برابر ولایت قرار داده است، لذا برای عبور سالم از نبرد عدالت ـ ولایت به بصیرت بالایی نیاز است، باید به بصیرتی برسیم که ارزش‌ها را اولویت‌شناسی کنیم تا بتوانیم در مواقع لزوم ارزش کم‌تر را فدای ارزش بالاتر کرد، این امتحانی است که باید از آن گذشت تا لایق ظهور شد.

کسانی که به بهانه و انگیزۀ عدالت با ولایت مخالفند سه گروه‌اند یا حقیقتاً عدالت‌طلبند یا عدالت‌طلبی را بهانه کرده‌اند که خطر این دو گروه نسبت به گروه سوم بسیار کم‌تر است، گروه سوم کسانی هستند که مرتب از ولایت و ولی‌امر به خاطر رعایت عدالت سؤال می‌کنند و ایراد می‌گیرند در حالی‌که خود جزء یاران ولایت‌اند. این گروه بیشتر باعث غریب شدن ولایت می‌شوند. یکی از جهاتی که شهادت حضرت زهرا داغ سنگینی برای علی بود این است که فاطمه یاوری است که هرگز سؤال نمی‌کرد و ایراد نمی‌گرفت و مطیع محض علی بود.