کلیپ تصویری | ماشین مسابقه!
- تولید: بیان معنوی
- مدت زمان: 05:11 دقیقه
- منبع: چگونه مهربانی خدا را باور کنیم؟ / ج14
- 05:11 دقیقه | کیفیت (پایین(11 مگابایت) | متوسط(50 مگابایت) | بالا(155 مگابایت))
- آپارات: (ببینید)
متن:
اگر ما آدم‌هایی بشویم که دنبال عالی‌ترین درجه باشیم، دنبال مسابقه باشیم، آدم‌های حداقلی نباشیم، آدم‌های حداکثری باشیم، کم‌کم آماده می‌شویم که رحمت خدا را مهربانی‌اش را بخواهیم.
حداقلش این است که تو جهنم نروی. حداقلی این است که گرفتاری‌هایت برطرف بشود. حداقلی این است که تو آدم موفقی بشوی. اما حداکثری بودن چیست؟ خدایا من می‌خواهم تو به من مهربان باشی. من نمی‌توانم اکتفا کنم به چهار تا منافع حداقلی دین. خب خب، این این یک چیز دیگر است. چه مانعی هست برای اینکه ما تمنّا کنیم محبت خدا را؟ چون حداکثری نیستیم. و اتفاقاً دین هم ماشین مسابقه است. «فَتَنافَسوا فی الدَّرَجات»؛ در روایات مختلف آمده. «تَنافَسوا فی الدَّرَجات» یعنی از هم جلو بزنید برای رسیدن به درجات بالاتر!
کسی اصلاً نمی‌خواهد از کسی جلو بزند. صف نماز جماعت تشکیل می‌شود می‌بینی صف‌های جلو خالی است. ببین آقا پسر! آن صف جلو ثوابش بیشتر است متوجه هستی؟ می‌گوید بله. خب همین ببخشید. معذرت می‌خواهم این یادآوری را کردم.
دین برای این است که انسان حداکثری بشود. تربیت دینی برای این است. آن مقدمه‌اش است که گناه نکن. جوان‌ها چی شد پدر و مادرهایشان نمی‌توانستند آنها را وادار کنند به نماز؟ رفتند جبهه نماز شب‌خوان شدند. از نماز شب‌خوان بودن هم یک کمی آن‌طرف‌تر رفتند. چی شد به اینجا رسیدند؟ یک قله‌ای دیدند به نام لقاءالله. بچۀ من! نماز بخوان این که کاری ندارد. گفت نمی‌خوانم. راست هم می‌گوید، برای چی بخواند؟ بخوان خدا نبردت جهنم. می‌گوید برو بابا. راست می‌گوید. برو بابا. روح انسان با این حرف‌ها جور در نمی‌آید. نماز بخوان جهنم نروی؟ انسان برای این ساخته نشده. به همین بگویی نماز بخوان لقاءالله، نماز شب هم می‌خواند رویش. پدر و مادر هم جا می‌گذارد. در نماز شب هم اتفاقات خوب برایش می‌افتد. چون روح انسان اینجوری است.
هم دین ماشین مسابقه است، هم روح انسان ماشین مسابقه است. این «تَنافَسوا فی الدَّرَجات»، مسابقه، کاری می‌کند که آدم برود به یک نقطه‌ای برسد که حالا مهربانی خدا را می‌خواهد. کسی اهل مسابقه نباشد مهربانی خدا را تمنّا نخواهد کرد. به این نقطه نمی‌رسد که اصلاً مهربانی خدا را. دیدید بعضی‌ها توی مسابقه نفر اول نمی‌شوند گریه می‌کنند.
اینهایی که حداقلی هستند، پای تلویزیون می‌گوید بیچاره کلی عکست را گرفتند، کلی سفر خارجی کردی، گریه چرا می‌کنی؟ بلند شو دیگر! ما همین فقط با تیم ملی ما را می‌بردند آنجا که توپ جمع‌کن باشیم کلاه‌مان را می‌انداختیم هوا. ای خاک بر سر حداقلی‌ات کنند.
آقا پارسال قهرمان شده، نفر اول آسیا شده، امسال همه می‌خواهند بزنندش. اصلاً پیروزی بر او لذّت‌بخش است. او هم مقاومت می‌کند دو برابر پارسال. می‌گوید من می‌خواهم عنوان خودم را حفظ کنم. این چقدر عالی است؟ تلاش‌اش باور کن دو برابر می‌شود. قبلاً تلاش‌اش یک‌جوری بود تمرکزش یک‌جوری بود که می گفت یا می برم یا نمی‌برم دیگر. تا حالا مدال نیاوردم. اگر طلا هم نگرفتم برایم حرجی نیست. یک مثلاً دوم سوم بشوم. حالا دو سال است طلا گرفته. همه انتظار دارند. اصلاً در اخبار اعلام می‌کنند مردم! فلانی دارد می‌رود این وزنه را بزند. می‌دانی؟ آن دقّت و تمرکزی که دارد برای اینکه در اوج باقی بماند چقدر بالاست؟
خوب‌ها اینجوری هستند. تمنّای مهربانی خدا یک چیز حداقلی نیست. کسی اهل مسابقه نباشد مهربانی خدا را تمنّا نخواهد کرد. مسابقه کاری می‌کند که آدم برود به یک نقطه‌ای برسد که حالا مهربانی خدا را می‌خواهد.
