۹۷/۰۳/۲۲
چگونه مهربانی خدا را باور کنیم؟/ ج16
درک مهربانی اولیاء خدا، مقدمۀ درک مهربانی خداست یکی از موانع درک مهربانی خدا، عدم معرفت به اولیاء خداست
شناسنامه:
- مکان: مسجد امام صادق(ع)
- زمان: 1397/03/10
- مناسبت: ماه مبارک رمضان
- صوت: اینجا
- گزارش تصویری: اینجا
- کلیپ صوتی: پیشنهاد دهید
- اینفوگرافیک: پیشنهاد دهید
خدا برای اینکه محبتش را به ما اثبات کند رسول مهربان برای ما فرستاده است/ اگر مهربانی پیامبر را-که یک انسان است- درک نکنی، چطور می‌توانی مهربانی خدای ندیده را درک کنی؟!/ اگر مهربانیِ امامان را درک نکنیم، امامت را درک نکرده‌ایم!/ امام صادق(ع): به‌خدا قسم ما نسبت به شما شیعیان از شما به خودتان مهربان‌تر هستم
در ادامه بخش‌هایی از شانزدهمین شب سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان در مسجد امام صادق(ع) با موضوع «چگونه مهربانی خدا را باور کنیم؟» را به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بیان معنوی می‌خوانید:
- یکی از موانع درک مهربانی خدا، عدم معرفت به اولیاء خداست. باور مهربانی اولیاء خدا، مقدمۀ باور مهربانی خداست. خدا برای اینکه محبتش را به ما اثبات کند رسول مهربان برای ما فرستاده است. چون پیامبران را می‌توانیم بشناسیم، نزدیک‌شان بشویم، با آنها حرف بزنیم، لذا راحت‌تر می‌توانیم مهربانی و محبت آنها را درک کنیم. ضمن اینکه می‌دانیم آنها چقدر برای هدایت ما زحمت و سختی کشیده‌اند.
- فکر کنید به اینکه رسول خدا(ص) اصلاً برای چه پیغمبر شده است؟ برای چه این مسئولیت را بر عهده گرفته است؟! برای چه این رسالت را انجام می‌دهد؟ به‌دلیلِ مهربانی و محبتش نسبت به مردم! ائمۀ هدی(ع) نیز همین‌طور هستند. ما اگر مهربانیِ امامان را درک نکنیم، امامت را درک نکرده‌ایم!
- خدا برای چه ما را خلق کرد؟ از سر لطف و مهربانی. آن‌وقت خدا دید چه کسی از همه مهربان‌تر است؛ او را پیغمبر کرد! اصلش این است؛ اصلش مهربانی اولیاء خداست. رسول خدا(ص) این مقام را به‌دلیل قلب رئوف و مهربانش به‌دست آورده است که «رحمة للعالمین» است.
- این رسول، رسولِ محبت و مهربانی خداست. «عَزیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ» (توبه/128) برای چنین رسولی سخت است که چیزی شما را اذیت کند؛ نمی‌تواند تحمل کند! ببینید چقدر عاشق شماست؛ ببینید چقدر مهربان است! خدا محبتش را به ما این‌طوری ابراز می‌کند! اگر نتوانی مهربانی یک انسان را درک کنی، می‌خواهی مهربانی خدای ندیده را درک کنی؟!
- آن‌وقت خدا به پیغمبرش می‌فرماید: «فَإِن تَوَلَّوْاْ فَقُلْ حَسْبىَِ اللَّهُ» (توبه/129) اگر مردم به تو پشت کردند بگو خدا برایم کافی است(نفرین‌شان نکن) وقتی فاطمۀ زهرا(س) از مسجد برگشت، از خیانت مردم شروع کرد به ضجه‌زدن، أمیرالمؤمنین(ع) همین آیۀ قرآن را برایش خواند: «فَقُلْ حَسْبىَِ اللَّهُ» شاید یک معنایش این باشد: رسول من! حتی اگر اینها پهلوی فاطمه‌ات را شکستند، بگو «حَسْبىَِ اللَّهُ»
- در آیه دیگری می‌فرماید: رسول من! خودت را از شدت تأسف، داری می‌کُشی، به‌خاطر اینکه اینها به قرآن ایمان نمی‌آورند «فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلى آثارِهِمْ» (کهف/6) ببینید رسول خدا(ص) چقدر مهربان است؛ چرا ما از این مهربانی بیشتر بهره نمی‌بریم؟! امام زمان (عج) هم همین‌طور است؛ با ما بد نمی‌شود، اگرچه از دست ما خون جگر می‌خورد! خدایا می‌شود به این بندگانت توفیق بدهی مهدی فاطمه را زیارت کنند و مهربانی او را درک کنند و از زندگی‌شان واقعاً لذت ببرند!
- امام رضا(ع) می‌فرماید: «الْإِمَامُ الْأَنِیسُ الرَّفِیقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِیق وَ الْأَخُ الشَّقِیقُ» (کافی/1/200) امام، دوستی است که به او انس پیدا می‌کنی و پدری دلسوز و برادری است که از تو جدا نمی‌شود «وَ الْأُمُّ الْبَرَّةُ بِالْوَلَدِ الصَّغِیرِ وَ مَفْزَعُ الْعِبَادِ فِی الدَّاهِیَةِ النَّآدِ الْإِمَامُ أَمِینُ اللَّهِ» و مثل مادری است که نسبت به طفل شیرخوار، مهربان است... اینها چندجور مهربانی است؛ مهربانیِ رفیق با مهربانی پدر فرق می‌کند، مهربانی مادر هم با مهربانی برادر فرق می‌کند، گاهی رفیق، بهتر از پدر، ما را درک می‌کند، گاهی مادر بهتر از برادر، ما را درک می‌کند، هرکدامشان از یک زاویه‌ای به تو نزدیک هستند، امام همۀ اینها را باهم دارد!
- امام رضا(ع) می‌فرماید: یکی از علامات امام این است که از پدر و مادر مهربان‌تر است(أَشْفَقَ عَلَیْهِمْ مِنْ آبَائِهِمْ وَ أُمَّهَاتِهِم؛ من‌لایحضره‌الفقیه/4/418) امام صادق(ع) می‌فرماید: به‌خدا قسم ما نسبت به شما شیعیان از شما به خودتان مهربان‌تر هستم «وَ اللَّهِ لَأَنَا أَرْحَمُ بِکُمْ مِنْکُمْ بِأَنْفُسِکُم» (بصائرالدرجات/1/265)
- لذت محبت و مهربانی، بالاترین لذت است، انسان فقط از مهربانی خدا و سپس اولیاء خدا واقعاً سیراب می‌شود. حالا چگونه محبت اولیاء خدا را باور کنیم؟ می‌شود دربارۀ راه‌حل‌هایش صحبت کرد، اما إن‌شاءالله خودت شهود کنی! بعضی‌ها نه شیعه هستند و نه زبان ما را بلدند، اما با روضه و نوحۀ امام حسین(ع) منقلب می‌شوند؛ مثلاً با روضۀ حضرت قاسم... وقتی امام حسین(ع)-موقع وداع قاسم- او را بغل گرفت این‌قدر گریه کرد که غش کرد و روی زمین افتاد، از شدت محبتی که به قاسم داشت! خیلی‌ها با دیدن این محبتِ شدید، واقعاً متأثر می‌شوند.
- چرا نمی‌خواهیم غرق این محبت بشویم؟! چرا گاهی می‌خواهیم از این مهربانی سوءاستفاده کنیم؛ مثلاً بگوییم: «آقا با ما مهربان است، برویم یک پولی از او بگیریم!» پول را بگیر، اما بیشتر از خودِ مهربانی آقا کِیف کن و لذت ببر! اینها خیال‌بافی نیست؛ زندگی واقعی همین است. زندگی بدون محبت که فایده‌ای ندارد!
