۹۷/۰۳/۱۲

شناسنامه:

• مکان: مسجد امام صادق(ع)
• زمان: 1397/03/2
• مناسبت: ماه مبارک رمضان
• صوت: اینجا
• گزارش تصویری: اینجا
• کلیپ صوتی: پیشنهاد دهید
• اینفوگرافیک: پیشنهاد دهید

در ادامه بخش‌هایی از هشتمین شب سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان در مسجد امام صادق(ع) با موضوع «چگونه مهربانی خدا را باور کنیم؟» را به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بیان معنوی می‌خوانید:

• یکی از عواملی که موجب می‌شود انسان مهربانی خدا را باور نکند یا به سختی به این موضوع توجه کند «احساس تنهایی انسان در دنیا» است، ما انسان‌ها موجودات تنهایی هستیم، احساس تنهایی، انسان را از تعادل روحی و روانی خارج می‌کند، موجب سوءظن آدم نسبت به محیط و جهان خودش می‌شود و فکر می‌کند واقعاً کسی حمایت‌گر او نیست!

• همۀ انسان‌ها حتی مشهورترین‌ و محبوب‌ترین‌ افراد هم تنها هستند، البته این تنهایی و غربت انسان معنایش این نیست که خدا را ندارد؛ معنایش این است که فقط خدا را دارد!

• با اینکه غربت فرصتی است که مشغول خدا بشویم، انسان‌ها این وسط می‌مانند و به سختی به سوی خدا حرکت می‌کنند. اگر انسان‌ها تنهایی خودشان را درک کنند دیگر دلخوشی‌های بیخود هم پیدا نمی‌کنند.

• در دعای ابوحمزه می‌خوانید « ارْحَمْ فِی هَذِهِ الدُّنْیَا غُرْبَتِی» (مصباح‌المتهجد/2/593) خیلی قشنگ است که آدم غریبی‌اش درِ خانۀ خدا را ببرد و از خدا طلب رحمت و مهربانی کند، در این‌صورت کم‌کم با مهربانی خدا انس می‌گیرد.

• بسیاری از آدم‌ها با احساس تنهایی، دچار رنج می‌شوند و با کوچک‌ترین خطایی که از دیگران می‌بینند، با آنها دشمنی می‌کنند، سوءظن و حتی کفر به خدا پیدا می‌کنند؛ درحالی که باید گفت «وقتی هیچ‌کس به ما رحم ندارد خدا که هست!» البته این با تفکر و توجه باید انجام بگیرد.

• به ما توصیه شده است به همدیگر مهربانی و محبت کنیم تا نشانه‌ای از مهربانی خدا باشد، همان اسلامی که می‌فرماید: «اگر از کسی تعریف کنی، انگار او را به قتل رسانده‌ای!»(إیّاکُم و المَدحَ فإنّهُ الذَّبحُ ؛ کنزالعمال/8331) می‌فرماید: اگر به کسی علاقه داشتی ابراز کن (إِذَا أَحْبَبْتَ رَجُلًا فَأَخْبِرْهُ بِذَلِکَ؛ کافی/2/644) بگذار طعم مهربانی را بچشد تا مهربانی خدا را راحت‌تر باور کند.

• بی‌دلیل و بی‌دریغ به همدیگر مهربانی کنیم تا آدم‌ها یاد مهربانی خدا بیفتند. اگر می‌خواهی انسان‌هایی را به خدا نزدیک کنی، آنها را از تنهایی در بیاور، البته اگر این افراد جزو ذوی‌الحقوق باشند که این کار واجب است. گاهی آدم همسرش را از تنهایی در بیاورد، ثوابش از اعتکاف در مسجدالنبی بالاتر است (مجموعه ورام/2/121)

• آدمِ متعادل این‌گونه است که وقتی به او مهربانی می‌کنند یاد مهربانی خدا می‌افتد نه اینکه از مهربانی خدا غافل شود. همان‌طوری که یک کودک، مهربانی خدا را از مهربانی پدر و مادرش باور می‌کند!

• در مصیبت‌ها سفارش شده است که مصیبت‌زده را از تنهایی بیرون بیاورید، در رنج‌ها دلداری دادن، در غم‌ها غمگساری کردن می‌تواند انسان را واقعاً از تنهایی بیرون بیاورد!

• تنهایی گاهی مذموم است و گاهی ممدوح؛ تنهایی مذموم آن است که مرا به یاد مهربانی خدا نمی‌اندازد! تنهایی ممدوح آن است که مرا به خدا متصل می‌کند. تنهایی به این شرط خوب است که آن را به یک برنامه تبدیل کنی تا درِ خانۀ خدا قشنگ با او صفا کنی. برای اینکه تنهایی‌ عامل کفرمان نشود باید تمرین تنهایی کنیم! تنهایی داوطلبانه و برنامه‌ریزی شده، به آدم تمرین می‌دهد که در تنهایی‌هایش خدا را از دست ندهد.

• برای تمرین تنهایی، نماز شب را توصیه کرده‌اند، تنهایی نماز شب در آغوش مهربانی خداست، بعد از چند رکعت نماز شروع می‌کنی به دعا و مناجات. سیصد مرتبه العفو و هفتاد مرتبه استغفار، در واقعِ طلب مهربانی از خدا و یک عملیات برای «باورکردنِ مهربانی خدا» است، یعنی تلقین می‌کنی که «خدا من را تنها نمی‌گذارد» لذا بعدش انسان قرص و محکم می‌شود و از تنهایی‌های زندگی هیچ‌وقت دچار منفی‌بافی نمی‌شود.

• بچه‌ها در جبهه قبری درست می‌کردند و در آن نماز می‌خوانند، یعنی تنهایی‌شان را با خدا سر می‌کردند. آن‌وقت بانشاط‌تر و قوی‌تر هم می‌شدند؛ روحیه‌شان بهتر از آنهایی بود که صدتا رفیق دورشان ریخته بود!

<<جلسه قبل

جلسه بعد>>