۹۲/۰۲/۰۹

صوت | روضۀ امام حسین(ع)

شناسنامه:

• زمان: دهۀ اول محرم 87 - شب دوم
• مکان: دانشگاه امام صادق(ع)
• موضوع سخنرانی: اصلاح جامعه

روضۀ شب دوم، با نوای استاد پناهیان

حق را تقویتش کن ببین من دارم...، ببین نگویی ها، نگویی کسی نگفته بود به من ها، من دارم خدمت شما عرض می‌کنم، یک وقت روز قیامت بهت بگویند هرچی کم داری مال این است که برای حسین کم گذاشتی، چون هرچی داری مال آن مقداری است که برای حسین مایه گذاشتی، روز قیامت جهنم را می‌توانی تحمل بکنی، از امام حسین شرمندگی را هم می‌توانی تحمل بکنی که چشمت به امام حسین بیفتد بگویی حسین من از تو کم گذاشتم!

عزیز من امام حسین هنوز...، بگذار فردا می‌آید توی کربلا من یک‌کمی جسارت کنم تو رو اذیتت بکنم، یک محرم برای حسین درست مایه بگذاری کارت درست می‌شود، یک محرم کم نگذاری، یک محرم احساس حضور بکنی، یک محرم دل بدهی! چرا ماندی هنوز روی زمین؟ چرا پرده هنوز برای تو باید باقی مانده باشد؟ من نمی‌دانم کی می‌خواهد به چه خوبی‌ای برسد و از چه بدی‌ای دچار بشود، راهش حسین است، حق دلت را قوی کن، این حق می‌تواند باطل دلت را نابود بکند این کارش است.

آن‌وقت وقتی باطل دل تو را نابود کرد بعداً می‌گوید که خیلی زجر کشیدی آدم شدی؟ می‌گویی نه حسین، نه فدایت بشوم. اصلاً آنها نمی‌دانم چی شدند! بعد بهت می‌فرماید خب «إنَّ الباطِلَ کانَ زهوقا» از اولش هم باطل همین بود. ما داریم با هم چی صحبت می‌کنیم؟ با حسین باید پاکِ پاکِ پاکِ پاک شد! انتظارت از دهۀ محرم برود بالا، بالاتر از رمضان، بالاتر از حج، اینجا حسین روی زمین افتاده.

وقتی قرآن از عرش نازل می‌شود زمین و زمان به لرزه در می‌آیند یا وقتی قرآن ناطق از صدر زین به زمین می‌خورد؟ وقتی قرآن صامت برگ برگش شرح داده می‌شود زمین و آسمان بیشتر به لرزه در می‌آید یا وقتی قرآن ناطق شرحه شرحه می‌شود با شمشیرها؟ وقتی قرآن به سر گرفته می‌شود زمین و زمان بیشتر به لرزه می‌آید یا نیزه‌ها قرآن به سر می‌گیرند؟ «لو أنزَلنا هَذا القُرآن علی جَبَلٍ لَرَأیتَهُ خاشِعاً مُتَصَدِّعاً مِن خَشیَةِ الله» نزول قرآن همهمۀ بیشتری در عالم ایجاد می‌کند یا طبق خود آیات قرآن... حالا روضه‌های روز عاشورا بخوانم برایت؟

یا أباعبدالله در این محرمیه اگر تو من را درست نکنی دیگر هیچ‌کسی من را تحویل نمی‌گیرد، می‌گویند برو تا با حسین آدم نشدی، برو! تو رفتی کربلا درست نشدی، تو رفتی جلسۀ روضه آدم نشدی کجا می‌خواهی آدم شوی؟ حق دلت را تقویت کن، ها این حق را مجانی بهت دادند؟ قدرش را نمی‌دانی؟ زحمت نکشیدی برایش؟ تو که زحمت نکشیدی فدایت بشوم بچه‌های حسین را تازیانه زدند تا این حق به تو رسیده، تو که کتک نخوردی که!

تو فقط نشس...، آمدی در جلسه‌اش دلت را برده، ارزان گیرت آمده؟ دیگر خیلی اذیتت کردم ها، از فرداشب که جرأت نمی‌کنم بهت حرفی بزنم. زود امام حسین ناراحت می‌شود، چیکار داری با عزادارهای من؟ چیکار داری؟ من این‌قدر ناراحت هستم اینها گریه می‌کنند، اینها داد می‌زنند، اینها خسته می‌شوند، اینها سینه‌های‌شان درد می‌گیرد، اینها لباس سیاه پوشیده‌اند، خانه‌شان را سیاه کرده‌اند، می‌خواهم جبران کنم برای‌شان، می‌خواهم از ایشان تشکر کنم، تو اینها را چرا اذیت می‌کنی؟ اصلاً محرم نمی‌شود به عزادار امام حسین نزدیک شد، موعظه‌اش کرد، از گل نازک‌تر نمی‌شود بهش گفت!

یا أباعبدالله ما از کربلای تو اصلاح امت اسلامی که چه عرض کنم، اصلاح جهان اسلام که چه عرض کنم، اصلاح جهان بشریت که چه عرض کنم، اصلاح جان‌مان را هم انتظار داریم، سند أباعبدالله‌الحسین! آقا چجوری باید عزاداری کرد؟ عزاداری یعنی چی؟ خبر یک شهید نه سیدالشهداء به آدم می‌رسد آدم باید چیکار کند؟ امام حسین خودش به تو یاد می‌دهد، از کربلا و محرم خودت این انتظار را داشته باش، بخدا انتظار داشته باشی بهت می‌دهند، اصلاح می‌کنند قلبت را.

خبر مسلم‌بن‌عقیل، شهادت مسلم‌بن‌عقیل را آوردند برای حسین، آقا گریه کرد، بچه‌های مسلم را بغل گرفت، نوازش کرد. خب حالا همه منتظر هستند ببینند حسین چی می‌گوید؟ أباعبدالله‌الحسین، «ما یَنطِقُ عنِ الهَوی» دقت کنید، امام حسین می‌داند این در تاریخ ثبت می‌شود، می‌داند این درس است، خونش بخاطر این درس‌ها است، گفتند حسین چه می‌کنی؟ راه را ادامه می‌دهی یا نمی‌دهی؟ دیگر اگر بروی به کشته شدن ختم می‌شود. امام حسین می‌خواهد بگوید من راه را ادامه می‌دهم یک درس اخلاقی می‌دهد، این درس اخلاقی‌اش شیوۀ عزاداری کردن را برای ابد برای یک شهید یاد می‌دهد، خبر شهید بهت رسید این کار را باید بکنی. همه منتظرند حسین چی می‌گوید؟

أباعبدالله‌الحسین سرش را بلند کرد فرمود «لا خَیرَ فی العَیشِ بعدِ هؤلاء» دیگر خیری در زندگی دنیا بعد از این شهدا نیست! مسلم برود من بمانم؟ یعنی خبر شهید حب‌الدنیا را از دل انسان برمی‌دارد. یک بار دیگر حسین این را زده آن هم پشت سر علی اکبر، «یا علی علی الدُّنیا بعدَکَ العَفا» اُف بر دنیا بعد از تو، یا علی... ما این را به حسین نگوییم؟ ما این را به حسین نگوییم حسین بعد از تو اُف بر دنیا! این یعنی «جاءَ الحَق و زَهَقَ الباطِل».

سند دیگری را هم بدهم؛ آقا دارد حسین می‌آید کربلا، دیگر اولش است می‌توانید شما تقاضا بکنید، تمنا بکنید بقیه‌اش دیگر کار أباعبدالله‌الحسین است بسپار به حضرت ولی بخواه ازش، از خودت انتظار داشته باش. جلسۀ روضه آدم می‌شود آدم. یا أباعبدالله، یا أباعبدالله اگر آدم نشوم آبرویم هم می‌رود ها، همه فهمیدند. این را در جامعه‌مان فرهنگ کنیم، بعد از عاشورا اگر کسی گناه کرد دیگران با وجوه مکفهره بهش نگاه کنند یعنی خجالت نمی‌کشی تو دیروز عزاداری کردی برای امام حسین!

هنوز محبت دنیا توی دلت است؟ ها؟ این را حسین در جمع خصیصین خودش فرمود «لا خَیرَ فی‌العَیشِ بعد هولاء» یک کلمه‌ای هم دارد حسین به عبدالله‌بن‌عمر گفت، با غریبه‌ها گفت، عبدالله‌بن‌عمر که با أمیرالمؤمنین بیعت نکرد. آمد سر راه أباعبدالله‌الحسین را گرفت آقا نرو! آقا فرمود تو هم بیا برویم، گفت نه آقا این راه که معلوم است چه خبر است. بعد کلمات حسین را ببینید، حسین! کلمات حسین! فرمود عبدالله ول کن بیا برویم دنیا ارزشش را ندارد، حالا فکر می‌کنید بحث اخلاقی کرد؟ روضه خواند، روضه خواند، روضه خواند! روضه خواند، می‌فهمی روضه یعنی چی؟ فرمود عبدالله دست از دنیا بردار بیا برویم، جملۀ حسین این است: فرمود این دنیا ارزش علاقه داشتن، ارزش دل‌بستن ندارد، چرا؟ روضه خواند؛ فرمود چون این دنیا دنیایی است که بنی‌اسرائیل صبح در آن سر پیغمبرهای‌شان را می‌بریدند شب زندگی‌شان را می‌کردند، روضه خواند حسین، از پیغمبر سربریده حرف زد تا او دست از دنیا بردارد.

حسین برای ما روضه بخوان، حسین با روضه ما را آدم‌مان کن، حسین بت‌های دل‌ ما را بشکن، حسین ما را با یک عاشورا آدم کن، با روضه آدم‌مان کن. فرمود این دنیا ارزشش را ندارد، ما چی؟ ما چی باید بگوییم؟ این دنیا ارزش دارد مردم؟ دنیایی که حسین را آواره کنند با زن و بچه‌اش در بیابان‌ها، دنیایی که زینب حسین را تازیانه بزنند این دنیا ارزش دارد؟ دنیایی که در آن قاسم‌بن‌الحسن را قطعه قطعه کنند این دنیا ارزش ندارد...