۹۴/۰۳/۱۴

«إِنَّ اللَّهَ کَانَ بِکُمْ رَحِیماً، وَ لَیْسَ مِنْ صِفَاتِکَ یَا سَیِّدِی أَنْ تَأْمُرَ بِالسُّؤَالِ وَ تَمْنَعَ الْعَطِیَّةَ». خدایا رویّۀ تو اینگونه نیست که دستور داده باشی بیایم گدایی کنم و بخواهی منع کنی جوابم را ندهی، حاشا و کلّا. اصلاً اگر نمی‌خواستی عنایت کنی به دلم نمی‌انداختی بیایم! اگر نمی‌خواستی عنایت کنی اگر هم به دلم می افتاد نمی‌گذاشتی بیایم، یک مانعی سرِ راهم می گذاشتی! اما بعضی وقت‌ها وقتی می خواهی یک عنایتی به بنده‌ات کنی، اسبابش را جور می کنی هر جوری شده بیاید درِ خانۀ تو نیمه‌شب صدایت بزند آقای من. حالا حاجت‌های من به کنار، خدایا چی برایم کنار گذاشته بودی که به خاطرش من را آوردی عزیز دلم. «اللَّهُمَّ أَنْتَ الْقَائِلُ وَ قَوْلُکَ حَقٌّ...»